Dwadzieścia tysięcy robotników spędziło dwadzieścia dwa lata budując Taj Mahal w Indyjskiej Agrze.

Wykonane w całości z marmuru mauzoleum zostało zaprojektowane jako pomnik dla ulubionej żony Szacha Jahana, Mumtaz Mahal,

która zmarła przy porodzie jego 14 dziecka. Miała zaledwie 36 lat, chociaż w stanie małżeńskim przeżyła 18 lat.

Zrozpaczony małżonek postanowił na jej cześć zbudować grobowiec-mauzoleum, który byłby godzien jego zmarłej żony.

Według popularnego podania, pogrążony w smutku monarcha osiwiał w przeciągu jednej nocy.

Po ukończeniu budowy miał on rzekomo wydać rozkaz o obcięciu kciuków wszystkim robotnikom, by nigdy nie byli już w stanie stworzyć podobnego dzieła

Idealne i pięknie zachowane proporcje sprawiają, że każda część mauzoleum jest osobnym dziełem sztuki.

Tadj Mahal w całym swoim majestacie zwane często świątynią miłości, miało według podań być próbą walki z czasem i ludzką śmiertelnością, j

ego uroda miała dorównać i zachować na wieki piękno żony Szacha.

Nie zachował się żaden portret Mumtaz Mahal, ale możemy domniemywać, że przynajmniej w oczach Szacha była to naprawdę przepiękna kobieta.

Wniosek analizy semantyczno- matematycznej tego kochania jest taki: Miłość przenosi góry i warto dla niej żyć, a czasem umrzeć lub coś zbudować.